Wiele osób mieszka w domach z wielkiej płyty. Często nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Początkowo wykorzystanie tego materiału budziło pewne obawy konstruktorów. Nie wiedzieli oni jak długo budynki tego typu będą nadawały się do użytku. Sceptycy mówi o tym, że będzie to kilkadziesiąt lat. Jednak te, które miały być tymi eksperymentalnymi, stoją do dnia dzisiejszego i zdaniem specjalistów z zakresu budownictwa będą stały jeszcze wiele lat. Wielka płyta jest niczym innym jak elementem konstrukcyjnym, który należy do grupy elementów prefabrykowanych. Jest używany do modułowej budowy bloków mieszkalny, jednak nie tylko. Z wielkiej płyty powstają także budynki użyteczności publicznej oraz biurowce. Cała formuła opiera się na modernizmie. Nie wykorzystuje się tutaj tynków ani innych okładzin. Elewacje budynków są surowe. Płyta oparta jest na stalowych prętach oraz płytach spawanych. Wszelkiego rodzaju podwieszenia oraz łączniki wykonuje się ze stali nierdzewnej. Takie rozwiązanie miało ułatwić powstawanie całych zespołów urbanistycznych. Okazuje się, że prekursorem w stosowaniu wielkie płyty w budownictwie była Holandia. To tutaj, już po pierwszej wojnie światowej architekci zaczęli projektować takie budynki. Wówczas mówiono o takich budynkach jak o maszynach do mieszkania. Pierwsze bloki mieszkalne z wielkiej płyty nie były zbyt duże. Większe konstrukcje powstały dopiero kilka lat później we Francji. Tutaj powstało także pierwsze osiedle mieszkalne składające się z takich właśnie budynków. W Polsce pierwsze budynki z wielkiej płyty zaczęły powstawać w latach pięćdziesiątych. Technologia ta okazała się strzałem w dziesiątkę i przez najbliższe trzydzieści lat stanowiła podstawę jeśli chodzi o budownictwo mieszkaniowe. Pierwszy blok mieszkalny z wielkiej płyty wybudowano w Nowej Hucie. Blok służył robotnikom. Następna była Warszawa. Największy rozkwit takie budownictwo przeżywało zdecydowanie w latach siedemdziesiątych. To wtedy budowano najwięcej bloków mieszkalnych. Planowano także wtedy duże osiedla mieszkaniowe. W planach nie było budowli wykonanych technologią cegły, ale właśnie technologią wielkiej płyty. Dzięki temu, że płyty są materiałami prefabrykowanymi to osiedla mieszkaniowe mogły powstawać w bardzo szybkim tempie. Ludzie w bardzo krótkim czasie mogli się tam wprowadzać. Znacznie wolniej przebiegały prace związane z wykończeniem budynków. Budowy były także spowalniane przez nieterminowe dostawy materiałów budowlanych lub po prostu poprzez brak tych materiałów. Warto wspomnieć także o tym, że w ówczesnych czasach produkcja elementów wielkiej płyty była bardzo kosztowna. Przyspieszano tutaj bowiem procesy wiązania oraz twardnienia betonu. Wszystko to wymagało energii. Jej zużycie w takich fabrykach było naprawdę bardzo wysokie. Drogi był także transport takich elementów na sam plac budowy. Były one bardzo ciężkie, więc trzeba było wynająć specjalne, drogie samochody do przetransportowania materiałów. Wszystko na placu budowy działo się zatem szybko, ale było kosztowne. Aby tego uniknąć czasami w pobliżu takich nowych osiedli budowano wytwórnie poligonowe.
