Rola wody ma duże znaczenie w kształtowaniu się obszaru zurbanizowanego. Pozwala to ograniczyć zagrożenia suszy, nadmiar deszczów nawalnych, powodzi oraz podtopień. Do tego dochodzi gospodarowanie ściekami bądź zanieczyszczenia wód powierzchniowych lub podziemnych. Trzeba, więc maksymalnie wykorzystać jej wszystkie możliwości w usługach zaopatrujących, regulacyjnych czy nawet kulturowych podczas przeprowadzania czynności w zakresie planowania i projektowania.
Planowanie przestrzenne w Polsce posiada trzy poziomy, czyli krajowy, regionalny oraz lokalny. Wszystkie systemy planowania strategicznego i przestrzennego muszą być w pełni zwarte ze strategiami rozwoju na każdych szczeblach administracji rządowej i samorządowej. Wszystkie kwestie prawne i formalne formuje się już na poziomie lokalnym w oparciu o prawa okolicznych samorządów podejmujących decyzję o zagospodarowaniu przestrzennym pamiętając o wszelkich wytycznych. Na system planowania składa się Koncepcja Przestrzennego Zagospodarowania Planu, Plan Zagospodarowania Przestrzennego Województwa, uzgodnienie warunków wprowadzania zadań krajowych i regionalnych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego, Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy i regionalne plany zagospodarowania przestrzennego, czyli akty prawa lokalnego. W Polsce każdymi z powyższych elementów zajmuje się inna jednostka decyzyjna. Za Narodową Strategii Rozwoju odpowiada Rada Ministrów RP i Sejm. Strategią Rozwoju Województw zajmuje się Sejmik Wojewódzki. Programami regionalnymi w zakresie wprowadzania zmian gospodarki przestrzennej trudni się Starosta. Strategią Rozwoju Miasta lub Gminy, która zawiera długoletnie plany inwestycyjne i operacyjne trudni się Rada Miasta bądź Gminy, czyli Prezydent Miasta na czele w Prezydentem Miasta, Burmistrzem i Wójtem.
Poziom lokalnego planowania przestrzennego dotyczy gospodarowania powierzchnią, wyłączając dokumenty planistyczne gospodarki wodnej. Zlewnia hydrograficzna nie jest głównym obszarem w działaniach planistycznych i decyzyjnych. Ponadto trudno jest określić jej granicę i stopień uszczelnienia na terytorium miasta, ponieważ obszar administracyjny nie pokrywa się z granicami zlewni. Zdobycie, przegląd oraz wymiana informacji z zakresie warunków i priorytetów zagospodarowania jest dość trudnie z racji ograniczonej integralności danych dotyczących wykorzystania terenów w różnych zakresach, stopnia szczegółów czy formy zapisu. Niektóre miasta muszą zmagać się z problemami lokalnych podtopień, powodziami czy długotrwałym brakiem opadów. Takimi przykładami są Kraków, Łódź, Poznań bądź Leszno. Biorąc pod uwagę wcześniej wymienione panujące warunki atmosferyczne sporządza się analizę zdolności retencyjnej zalewni miejskich wraz ze strategiami zarządzania wodą w obszarach gmin bądź miast. Aby zarządzać wodą potrzebna jest interakcja gospodarki przestrzennej z urbanistyką i architekturą, gdyż ma to znaczenie przy gospodarowaniu wody w całym obszarze zlewni.
